นิทานสอนใจ เรื่อง วิธีการหาคู่แท้

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ?มีครูกับลูกศิษย์นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งใกล้กับสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ ทันใดนั้น ลูกศิษย์คนหนึ่งก็ถามขึ้นมาว่า
 
ลูกศิษย์ : อาจารย์ครับ ผมสงสัยจังเลยว่า เราจะหาคู่แท้เราเจอได้ไงคับ อาจารย์บอกผมหน่อยได้ไหมครับ?
อาจารย์ : อืม มันเป็นคำถามที่ยากนะ ในขณะเดียวกันมันก็เป็นคำถาม ที่ง่ายเหมือนกันนะ
ลูกศิษย์ : อืม??.งงอะไม่เข้าใจ
อาจารย์ : โอเค งั้น เธอลองมองไปทางนั้นนะ ตรงนั้นน่ะ มีหญ้าเยอะแยะ เลยใช่ไหม เธอลองเดิน ไปหาหญ้าต้นที่สวยที่สุด แล้วเด็ดมาให้ครูสิ ต้นเดียวเท่านั้นนะ แต่ว่า เวลาเธอเดินเนี่ยะเธอต้องเดินไป ข้างหน้าอย่างเดียวนะ ห้ามเดินถอยหลัง เข้าใจไหม
ลูกศิษย์ : ได้เลยครับ อาจารย์รอสักครู่น่ะครับ (ว่าแล้ว ก็วิ่งตรงไปยังสนามหญ้า) หลังจากนั้นไม่นาน?
ลูกศิษย์ : ผมกลับมาแล้วครับอาจารย์
อาจารย์ : อืม?แต่ทำไมครูไม่เห็นต้นหญ้าสวยๆ ในมือเธอเลยหละ
ลูกศิษย์ : อ๋อ คืองี้ครับอาจารย์ ตอนที่ผมเดินไปแล้วผมเจอต้นหญ้าสวย ๆ เนี่ย ผมก็ก็คิดว่า เออ!!! เดี๋ยวก็คงเจอต้นที่สวยกว่านี้ ดังนั้นผมก็เลยไม่เด็ดมัน แล้วผมก็เดินไปเรื่อย รู้ตัวอีกที มันก็สุดสนามหญ้าแล้ว ครับ จะเดินกลับก็ไม่ได้ เพราะอาจารย์สั่งห้ามไว้
อาจารย์ : นั่นแหละ คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในชีวิตจริงหละ ? ต้นหญ้า ก็คือ คนที่อยู่รอบๆ ตัวคุณ ต้นหญ้าที่สวยงาม ก็คือ คนที่คุณชอบ หรือคนที่ดึงดูดคุณนั่นแหละ ส่วนทุ่งหญ้า ก็คือ เวลา ? เวลาที่คุณจะหาคู่แท้ของคุณ อย่ามัวแต่เปรียบเทียบ แล้วคิดว่า คงจะมีที่ดีกว่านี้ เพราะถ้าคุณ มัวแต่ เปรียบเทียบ คุณจะเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ อย่าลืมว่า? "เวลาไม่เคยย้อนกลับ"

ชีวิตปี 3

ปี 3 แล้วดูเหมือนจะเร็ว   สำหรับบางคนคงจะรู้สึกดีใจที่ใกล้จะจบ  สำหรับตัวเรานั้นก็ดีใจอยู่เหมือนกันแรก ๆ น่ะ   เพราะใกล้จะจบแล้ว   แต่ชีวิตกลับผกผันหันมาหดหู่   เมื่อได้เจอกับกับวิชาเรียนที่ไม่ถนัดเลย   ซึ่งเกือบทุกวิชามักจะเชื่อมโยงอยู่กับเว็บไซต์   การสร้างเว็บไซต์   ซึ่งบอกตามตรงเลยว่าไม่ชอบมาก ๆ  แต่ก็ต้องทำให้ดีที่สุด   เมื่อเราเดินทางมาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องลุยกันสักตั้งหนึ่ง   เราคิดว่าถ้าผ่านปีนี้ไปได้ชีวิตคงจะมีความสุขมากยิ่งขึ้น   แต่คงจะไม่สนุกอย่างที่คิด   เพราะในตอนปี 4 นั้นคงหนักและเหนื่อยน่าดู   ซึ่งดูได้จากรุ่นพี่นั้นเอง
          พูดถึงเรื่องเรียนแล้วเคลียด   By  The  way  กันดีกว่า   มาพูดถึงเรื่องการใช้ชีวิตในปี 3 กันดีกว่า   ขึ้นปี 3 แล้วรู้สึกแก่ขึ้นมากเลย   เพราะมีแต่คนเรียกป้า   ป้าไปไหน?  ป้ากินไรยัง?  ป้ามีเรียนไหม? สาเหตุมาจากเค้าพูดกันตามธรรมเนียมของสายรหัส   ถ้าขึ้นปี 3 แล้วต้องเรียกว่าป้า   ถ้าขึ้นปี 4 ยิ่งแก่ขึ้นไปอีก  เพราะจะได้เลื่อนขั้นไปเป็นยายนั้นเอง   ยิ่งแก่ยิ่งรู้มาก   ปีนี้เที่ยวกันทั่วเลย   เพราะเริ่มปีกกล้าขาแข็งก็เริ่มโบยบบินเที่ยวไปทั่ว

การดำเนินชีวิตในมอ.ตรัง

 

          ในแต่ละวันที่มอ.ตรังนั้นก็ไม่มีอะไรมาก   ตื่นเช้ามาก็ตอน  6  โมงเช้า   บางวันก็เจอกับหมอกในตอนเช้าอันสวยงาม   มองไปรอบ ๆ ก็เห็นแต่ธรรมชาติ เช่น ต้นยาง   ชื่นชมกันเสร็จก็อาบน้ำ  แต่งตัว   แล้วก็ไปกินข้าว   เข้าเรียน   แล้วก็กลับมากินข้าว   ทำการบ้าน  แล้วก็เข้านอน   วันไหนว่าง ๆ ก็ไปเที่ยว   ชีวิตมันก็วนเวียนอยู่แค่ตรงนี้

          ผ่านมาเป็นเวลา 2 ปีกว่า   สำหรับบางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ  เพราะทำอะไรก็ซ้ำๆ  ๆ กัน  อยากจะให้ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว   แต่สำหรับเรานั้นกลับคิดว่ามันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ซึ่งผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว   และมันเป็นช่วงเวลาที่มีค่ามาก  ซึ่งในช่วงเวลา 4 ปีนี้ทำให้เราได้รับสิ่งต่าง ๆ มากมาย   ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน   ประสบการณ์ในด้านต่าง ๆ ความรู้ใหม่ ๆ ได้เที่ยว  ได้สนุก   ซึ่งสำหรับเราคิดว่าเวลา  4 ปีในการเรียนมหาวิทยาลัยนั้นมีค่ามากมาย